اینجا دانشکده سلامت ورامین است ... دانشکده ای با صفا و صمیمی... دانشجویان جدید با شور و هیجان خاصی با پدرانشان آمدند. در چشمهایشان نگرانی است؛ سرنوشت فرزندانشان از اینجا شروع می شود. یکی نگران خوابگاه دیگری نگران دوری راه و آن یکی نگران دلتنگی دوری از فرزندش. اما وجه اشتراک همه آنها خوشحالی است. پدری از کردستان با لباس کردی آمده لهجه شیرین کردی داشت دخترش پرستاری قبول شده بود نگران و مضطرب بود اما دخترک برق شادی در چشمانش پدیدار بود. پدر گفت نگرانم اما اجازه نمیدهم این نگرانی مانع پیشرفت فرزندم شود.

دیگری از خراسان جنوبی آمده است پدرش با اشتیاق اطاقها را یکی پس از دیگری طی میکرد تا به قسمت ثبت نام برسد . وقتی نام دخترش را پرسیدند با افتخار از رتبه فرزندش صحبت کرد و اینقدر خوشحال بود که بغض گلویش مانع از جواب دادن میشد. دختر نیز از اینکه مایه افتخار پدر بود با افتخار قدم برمیداشت.

پسران خیلی زود باهم دوست شدند دسته جمعی به حیاط رفتند و شروع کردند به عکس یادگاری گرفتن. این همه هیجان گلایه هایی هم داشت که پشت ذوق و شوقهایشان پنهان شده بود. پسران با غرور قدم برمیداشتند از اینکه مستقل شدند خوشحال بودند نمیتوانستند ذوقشان را مخفی کنند.

آن طرف تر مادری با فرزند کوچکش در آغوش، منتظر بود اسم پسرش را برای ثبت نام صدا کنند. سرباز هم درمیان دانشجویان بود با لباس سربازی آمده بود کمی هم عجله داشت خواستم مصاحبه کنم که گفت باید سریع برگردم پادگان...